En dan dus niet blikkerige kille dance, maar dance vloeiend als water, inclusief de zang van Snaith en zijn fenomenale gevoel voor melodie. We kunnen dus niet langer folktronica boven deze recensie zetten. Hoe die nieuwe combinatie klinkt, is gelijk te horen op opener Odessa, met een stuwende baslijn, een terugkerend sampletje waar technokrakers van worden gemaakt en de dunne stem van Snaith zelf. Terwijl Sun ook dicht tegen het voer voor clubavonden aanschurkt, staan Kali (en ook Lalibela) weer dichter bij eerder werk van Caribou, terwijl Snaith ook nog gebruik maakt van een freejazzkwartet. En zo golft het op en neer, van dansvloerbeat via undergroundjazz naar slaapkamermelodie. Een Caribou die zich als een vis in het water voelt, het klinkt geweldig. ALEX VAN DER HULST