En dan worden er ook nog eens allerlei heruitgaves van The Smiths en oude soloplaten uitgebracht waarvan de maker zelf zegt ze af te keuren. B-kantjesverzamelaar Swords is er wél met zijn goedkeuring gekomen. Morrissey selecteerde persoonlijk de achttien ‘flipsides’ (2004-2009), die slechts in enkele gevallen het niveau van zijn laatste soloalbums halen. Het broeierige Ganglord en het gracieus slepende Christian Dior zijn de lekkerste krenten in de verder nogal flauwe pap. Morrissey zelf is nog wel scherp en humorvol genoeg, zijn zonder finesses musicerende begeleidingsband voegt daar – en dan vooral op het laatste gedeelte – helaas bitter weinig aan toe. Een euvel dat je ook terughoort in de acht liveopnames (Warschau, juli 2009) die als bonus-cd’tje zijn bijgevoegd. Vooral voor de verwoede verzamelaar, luidt de logische conclusie dan. RAYMOND ROTTEVEEL