Helaas lijkt het drietal verderop op deze plaat teveel met een stijloefening bezig te zijn. Naast de eerdergenoemde opener zijn Georgia en Antoine And Birdskull de moeite waard om als op zichzelf staand liedje te beluisteren, de overige zeven staan vol met vreemde gitaargeluidjes en zelfs voor Whitney ongewoon hoog opgeschroefde vocalen. Take Me To The Sea klinkt te vaak als een stroboscoop die niet op de maat van de muziek, maar op een totaal ander ritme knippert. Je zou er hoofdpijn van krijgen. Beter zet u Young Machetes van The Blood Brothers nog eens op voor uw dagelijkse portie geflipte muziek.