Take My Breath Away, de derde van de Braziliaan, is afwisselend ambientesk, grimmig, melodieus, broeierig en euforisch. Donker en licht, hard en zacht – de balans is perfect. Boratto scheurt, Boratto betovert, vaak tegelijk, zoals in uitschieter Opus 17. Rauwe synthbassen en dromerige piano’s zijn hier volstrekt in harmonie. Zelfs de valse (Aphex-achtige) synths van Les Enfants krijgen iets vriendelijks in deze context, met Boratto’s vrouw Luciana Villanova lispelzingend in No Turning Back. Zou Underworld zo’n album maken, dan zou de wereld te klein zijn.