Minimal is dood. Dat is zo ongeveer het laatste nieuws dat we van de dansvloer meekregen. Dit jaar, vorig jaar en de jaren daarvoor. Dood, dood, hartstikke dood. Nog even en een idioot legt Ricardo Villalobos neer om zijn gelijk te bewijzen. Maar wat is minimal? Is de Keulse techno . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Take My Breath Away, de derde van de Braziliaan, is afwisselend ambientesk, grimmig, melodieus, broeierig en euforisch. Donker en licht, hard en zacht – de balans is perfect. Boratto scheurt, Boratto betovert, vaak tegelijk, zoals in uitschieter Opus 17. Rauwe synthbassen en dromerige piano’s zijn hier volstrekt in harmonie. Zelfs de valse (Aphex-achtige) synths van Les Enfants krijgen iets vriendelijks in deze context, met Boratto’s vrouw Luciana Villanova lispelzingend in No Turning Back. Zou Underworld zo’n album maken, dan zou de wereld te klein zijn.
