Staat meteen een stuk interessanter. En plots hebben de songs ook meer inhoud. De grote productie van Gil Norton (Foo Fighters, Feeder, Pixies) verklapt meteen welke richting het album opgaat. Het volwassen geworden Funeral For A Friend denkt graag ruim. Van het tekstuele zeethema tot de arrangementen en het pompeuze tweeluik All Hands On Deck. En dan mag het kennelijk ook meteen cheesy, zoals in opener Into Oblivion (Reunion). Nee, liever horen we dan single The Great Wide Open, die met zijn poppy zanglijnen en a capella koorgeschreeuw lijkt op een mix van Jimmy Eat World en Alexisonfire. Of sterker nog: Out Of Reach, de enige échte rocksong die de plaat rijk is. Overboord zetten graag, die stadionbenadering, en terug naar af. WOUTER DIELESEN