De beste songtitel op de tweede Los Bitchos-plaat is Open The Bunny, Wasting My Time. Het is meteen het hoogtepunt van het album. De titel, bedoel ik. Ik wil niet beweren dat muziek alleen goed is als je er even op moet kauwen, maar wat dit gezelschap maakt is het andere uiterste. Generieke intrumentaaltjes zijn het, die op de beste momenten op cumbia leunen en op de minst boeiende voorzichtig de Turkse psych aftasten.
Op hun debuut deden ze dat ook al. Het voornaamste verschil met die plaat is de balans; destijds had de Uruguayaanse toetsenist Agustina Ruiz een dikkere vinger in de pap, nu klinkt de Turkse achtergrond van leadgitarist Serra Petale sterker door. Dat debuut werd een flink succes. Het is natuurlijk ook prima muziek om bij te studeren, juist omdat ze je aandacht niet opeist. Je kunt het ook opzetten tijdens een barbecue met gasten die je niet goed kent. Een Los Bitchos-song stoot niemand tegen het hoofd. Het zijn in feite meer sferen dan liedjes. Het gebrek aan eigen smoel draagt een risico in zich: dit soort tunes kun je tegenwoordig eenvoudig zelf genereren. Misschien kunnen ze overwegen om erbij te gaan zingen.
