Er loopt inmiddels een behoorlijk strakke lijn van IDLES-debuut Brutalism (2017) naar dit vijfde album, Tangk. Of misschien wel meerdere lijnen. Van hard naar zacht, van donker naar licht, van tough naar kwetsbaar, van lomp naar elegant, van bruut naar teder. ‘Nooit eerder klonk IDLES zo beheerst en de stem van Joe Talbot zo soulvol’, schreven we nog over voorganger Crawler (2021). Maar op Tangk wordt het muzikale ontmantelingsproces van IDLES – mogen we ze al ‘voormalig postpunkband’ noemen? – onverstoorbaar voortgezet, gaat het dak er steeds minder vaak af en worden de bochten genomen zonder eruit te vliegen.
Terwijl die bochten toch behoorlijk onvoorspelbaar zijn, ongetwijfeld met dank aan de beide co-producers: de met Radiohead vergroeide Nigel Godrich en de in hiphopkringen grootgebrachte Kenny Beats. Zo drijft de sfeerrijke opener Idea 01 op onrustige piano-arpeggio’s, klinkt het op een kale funkgroove gebouwde Pop Pop Pop als een onbestemde nineties-flashback (Soul Coughing, iemand?), mag Talbot zijn ziel binnenstebuiten keren in Roy, is A Gospel een heuse pianoballad met langsvliegend strijkorkest en wordt het stemmige slotstuk Monolith uitgeluid met een mistroostige saxofoon.
Dat zou je ‘vormkwesties’ kunnen noemen, of gezonde experimenteerdrang, maar het maakt IDLES intussen wel tot een héél andere band dan ten tijde van hun eerste twee platen. En in muzikaal opzicht meer dan ooit een verlengde van de mentale staat van voorman Talbot, zo lijkt het: de woede, de pijn, de angst en zelfs het cynisme zijn er nu wel uitgewrongen, anno 2024 werd het – zo zeggen ze zelf – tijd voor een optimistische plaat, waarop liefde en levenslust weer voorop stonden. ‘Love is the thing’, klinkt het dus in zowel Grace als Pop Pop Pop, terwijl bijvoorbeeld het strenge Gift Horse uitmondt in een hartverwarmende liefdesbetuiging.
Maar wees gerust, het levert over het algemeen niet per se vrolijke muziek op: de algehele sfeer op Tangk is donker, de muzikale decors kunnen behoorlijk abstract zijn (Idea 01, Monolith) en als er even gedanst mag worden – op het met LCD Soundsystem gemaakte Dancer – is dat behoorlijk grimmig. En wie denkt dat een nummer met de titel Hall & Oates meteen richting kleverige soulpop afdaalt, krijgt het deksel op de neus. Intussen blijven Talbot en zijn mannen op Tangk doen waar ze steeds beter in worden: met verwachtingen spelen, zichzelf in elk nummer opnieuw uitvinden en vooral het you ain’t seen nothing yet-gevoel uitdragen, waardoor je – inderdaad – razend benieuwd blijft waar ze de volgende keer weer mee komen.
Koop ‘Tangk’ op vinyl
Koop ‘Tangk’ op cd
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
