Tape Deck Heart is het vijfde soloalbum van Frank Turner in zes jaar tijd. En dan tellen we de twee platen met b-kantjes niet eens mee. Als je zo productief bent, kun je bijna wachten op een iets mindere plaat. Nou is een minder album van Frank Turner nog . . .

In het prachtig beginnende Plain Sailing Weather bijvoorbeeld, als halverwege de drums het over lijken te nemen van de stem van Turner. Er staan, natuurlijk zou ik bijna zeggen, ook echt wel enkele wonderschone liedjes op dit album. Good & Gone en Tell Tale Signs zijn typische kleine Frank Turner-liedjes, gedreven door zijn verhalende teksten. Beste track is Four Simple Words, waar het rustige begin – met alleen piano – dat overgaat in een punkrockritme wel goed werkt. De praatzang en zachte akoestische gitaar in Anymore, het zoveelste nummer over een liefde waar de singer-songwriter voor wegliep, zorgen vervolgens voor meer kippenvel dan goed is voor een stoere punker als ikzelf. Tape Deck Heart is eigenlijk een prima album, met meer dan een handvol goede liedjes, maar tekstueel absoluut Turners minst interessante. Op basis van de vorige vier platen hadden we op iets meer wow-gevoel gehoopt.