Fagan zat vooral stoïcijns en in zichzelf gekeerd aan de bekende tafel, een houding die ook al nadrukkelijk doorklonk op het eerste Rats On Rafts-album The Moon Is Big uit 2011. Opvolger Tape Hiss (de titel verwijst naar frequentieruis die bij een analoge opname, zoals deze, vrijkomt) ademt van begin tot eind dezelfde onaangepastheid. Een plaat die dankzij een vernietigende compromisloosheid tot een zekere ‘commerciële zelfmoord’ lijkt te leiden, maar misschien ook wel juist daardoor uitgroeit tot nu al een van de bijzonderste Nederlandse releases van 2015. Vanaf het langzaam op gang getrokken Sleep Little Child worden we meegezogen in een zinderende draaikolk van authentiek klinkende postpunkinvloeden (wel minder Echo & The Bunnymen dan voorheen), verwoestende gitaarexplosies en maniakale vocalen. Wie tegenspartelt, verdrinkt in een zee van noise en eentonige themaatjes. Wie meezwemt, ervaart het heerlijk opgefokte 1-6-8 (Machine) of de langgerekte geluidsgolven waarmee Rat Poison Face eindigt als hallucinerende hoogtepunten. Het is zwemmen of verzuipen wat Rats On Rafts betreft. Een middenweg is er niet.