Zo’n twee jaar geleden ging het masker van Max Colombie af. Het brein achter de Belgische indiepopband Oscar And The Wolf annuleerde een reeks festivalshows, om vervolgens met hitsingle Warrior als een feniks te herrijzen op de podia van Lowlands en Pukkelpop. Oorspronkelijk werden paniekaanvallen opgegeven als reden van de annuleringen, maar inmiddels weten we dat Colombie door een diep dal van verslavings- en mentale problematiek ging.

Voor TASTE doorbrak Colombie zijn zorgvuldig gecultiveerde imago van de mysterieuze Wolf met een bombastische mediacampagne, die niet geheel toevallig samenviel met zijn overstap naar major Sony. Colombie’s Instagram-pagina veranderde in een bijna voyeuristische, wrange hervertelling van de heftigste momenten uit zijn leven – inclusief Stromae-stijl-interview met Colombie’s moeder over de drugsverslaving die haar zoon bijna het leven kostte. Highs en lows te over, maar ondanks deze zware voorgeschiedenis blijft TASTE oppervlakkig in woord en geluid. Pretty Little Thing opent met een snerpend hoge stem, maar gaat nergens naartoe.

Obsessed mondt uit in goedkoop klinkende beats en dito afgezaagde teksten: ‘I think I am addicted to being in love / Your touch is like heroine running through my blood.’ Pas halverwege het album leidt het spoken word-timbre van High Life je de nacht in: een duister popnummer dat bol staat van die typische Oscar And The Wolf-vertelstijl: ‘And you kiss me in the strobe lights / On a midsummer night.’ Dat dit nummer tussen grabbeltonpopsongs als Angel Face en Somebody Without U staat, zegt genoeg over de richtingloosheid van TASTE. Taste en Oh Boy bieden een inkijk in Colombie’s innerlijke storm (‘I feel the need to destroy / I’ll use till I crash on the floor’), maar die allesverzengende high blijkt van korte duur. Het maken van dit album moet ongetwijfeld cathartisch zijn geweest voor Colombie, maar als samenhangende popplaat stelt TASTE teleur.