Het knapste van dit zesde album van Story Of The Year is dat de band precies zo klinkt als op debuut Page Avenue (2003). Serieus, leg de twee naast elkaar en het is moeilijk om aan te wijzen welk nummer op welk album hoort. Dezelfde riffs, breakdowns en simpele teksten.

‘Life’s so fucking fake / Die for what I hate / Before it’s too late’, brult frontman Dan Marsala. Vergelijkbaar met wat ie twintig jaar geleden zong hè. Of dat een zwaktebod is? Ach, eigenlijk is het wel lekker om weer eens rechttoe-rechtaan-rocksongs met grootse poprefreinen, schreeuwcoupletten en theatrale uithalen te horen. Van die typische Amerikaanse spierballenrock, zoals die aan het begin van deze eeuw populair was. Is dat een heel album leuk? Nee, natuurlijk niet, en eerlijk gezegd is het vooral ook de nostalgie die Tear Me To Pieces de moeite waard maakt. In een nummer als 2005 gaat Story Of The Year daar dan wel weer erg ver in, door zelfs te citeren uit de bekendste track van het eerdergenoemde debuut. ‘I think about it all the time / It feels just like 2005.’ Beter kan ik dit album niet samenvatten.