Ken je dat gevoel? Dat je naar een schilderij staat te kijken en er helemaal niets van snapt? Je weet dat het kunst is, dat miljoenen mensen ervan houden en dat het een vermogen waard is, maar zelf doet het je helemaal niets. Dat gevoel kreeg ik bij het debuutalbum . . .

Want wat is er gebeurd? Drie Evanescence-leden, waaronder mede-oprichter Ben Moody, kregen ruzie met zangeres Amy Lee. Geen probleem voor Moody, die richtte samen met de andere dissidenten gewoon zijn eigen Evanescence op. Zangeres erbij die in een grijs verleden ooit zesde werd bij American Idol en de pret kon beginnen. We Are The Fallen volgt keurig het stramien van iedere andere female-fronted rockband: veel bombast, symfonische rock met groots aangezwengelde percussie en pathetische teksten. Eerlijk is eerlijk, Carly Smithson – de zangeres in kwestie – houdt zich prima staande tussen al het geweld en komt op momenten (I Am Only One) zelfs kwetsbaar over. Maar waarom deze plaat maken als Evanescence, Lacuna Coil, Within Temptation en noem ze allemaal maar op al bestaan? Deze band gaat heel erg groot worden en ik snap er niets van.