Na onder andere Kelly Clarkson en Ruben Studdard is er nu Matt Corby, die in 2007 de Jim van de Australische versie van Idols werd. Zijn debuutplaat Telluric liet bijna tien jaar op zich wachten. Tijd die de zanger goed heeft besteed, want hij is uitgegroeid tot een van de meest soulvolle blanke mannen die ik in lange tijd hoorde. Corby heeft een heerlijke, alle zintuigen bevredigende stem met uiteraard zo’n kenmerkend rafelrandje, en gebruikt dat veelzijdige instrument in elk liedje weer op een andere manier. Neem bijvoorbeeld die bijna komische hoge noten in de Bilal-achtige neosoul van Oh Oh Oh of de gospelparel Monday, die is opgebouwd uit louter zang en wat voetengestamp en vingergeknip. Corby een blue-eyed soul-zanger noemen is eigenlijk discriminatie, want wie Wrong Man en Sooth Lady Wine hoort, denkt eerder aan Maxwell en de muzikale omlijsting van een psychedelisch Charles Bradley-nummer dan aan Sam Smith en Paolo Nutini. Deze Australiër heeft meer soul dan beiden en met Telluric een schitterend debuut op zak.