Oudgediende Kenneth Blevins en nieuwkomer Nathan Gehri vormen de even nonchalant als precies swingende ritmetandem achter het interactieve gitaarkoppel Doug Lancio, ditmaal tevens producer, en uiteraard Hiatt zelf. Her en der verrijkt met mondharmonica, banjo, mandoline, orgel en piano plus soulvolle vrouwelijke bijzang pakt het onbevangen klinkende geheel uiteindelijk nog best royaal gearrangeerd uit. Zo zit er ook de nodige diepgang in de bedrieglijk simpele afsluiter Come Back Home over het eeuwige menselijke tekort, terwijl het semi-parlando gebrachte Nobody Knows His Name weleens zou kunnen eindigen als het mooiste verhalende rootsliedje van het jaar. De sublieme opener Long Time Comin’ laat meteen al horen dat Hiatt in een lager register niet minder indringend kan zingen, waarna hij in het titelstuk zelfs overtuigend de jazzy crooner weet uit te hangen. Op de kop af veertig jaar onderweg blijkt Terms Of My Surrender goed genoeg om de zelfbenoemde babyboom-singer-songwriter vooralsnog te blijven volgen. GEERT HENDERICKX