De uitverkoren recensenten die het album vóór de release mochten beluisteren, werd vriendelijk doch dringend verzocht om er niet over te schrijven, te twitteren, er zelfs niet over te spreken. Wil je Thank Your Lucky Stars graag tot je nemen zoals Beach House het bedoeld heeft, stop dan hier met lezen. Voor de anderen: wie de veranderingen in de muzikale koers van Beach House door de jaren heen wil bestuderen, heeft een goede microscoop nodig. Eigenlijk doen ze al sinds hun titelloze debuut uit 2006 hetzelfde – wat in dit geval geen belediging is, eerder een compliment: ze hadden al heel vroeg hun definitieve vorm te pakken. Wanneer je sterk inzoomt, zie je wel degelijk een lichte curve. Hun eerste drie platen, waarmee ze post-2000 dreampop definieerden, ademden allemaal dezelfde donkerzwoele sfeer, maar de liedjes kregen steeds meer de kenmerken van (potentiële) hits: pakkende refreinen, hooks, conventionele songstructuren. Teen Dream betekende de doorbraak, wat je terughoorde op Bloom. Het rookgordijn was opgetrokken, het moest grootser klinken zoals ook de zalen steeds groter werden. Depression Cherry zette de terugweg in. Het nieuwe jasje zat niet lekker, het was te ruim. Met Thank Your Lucky Stars is Beach House thuisgekomen. Dat is goed nieuws voor iedereen, maar vooral voor de fans van het eerste uur voor wie dit album gemaakt lijkt.

Beach House staat 2 november in een uitverkochte Paradiso.