Toon mij een band met zelfspot en ik geef ze zonder de muziek te hebben gehoord het voordeel van de twijfel. Ik wed dat Mogwai – onvervalst Schots erfgoed en inmiddels dertig jaar onderweg – ooit het zaadje plantte voor die reflex. Cynisch waren ze ook, en meedogenloos, voor zichzelf en vooral ook voor de luisteraar: dit is wat we doen, slik het maar.
In lockdownjaar 2021 volgde een soort van triomf: voor het eerst in hun bestaan stonden de mannen, met As The Love Continues, volkomen onverwacht op nummer 1 in de Britse albumlijst. ‘Fans and admirers all agreed that what the country needed in that difficult time was Mogwai at the top of the charts’, grinnikt de bio bij opvolger The Bad Fire, die ook nog even stilstaat bij hun beginjaren, midden in de Britpopstorm, toen ze juist met muziek kwamen die traag, woordloos en geweldig ontroerend was, ‘whilst giving interviews which were the exact opposite’.
U begrijpt inmiddels waarom ik van Mogwai hou en waarom eigenlijk iedereen dat zou moeten doen. Dat brengt ons bij dit elfde album (de soundtracks voor films en tv-series niet meegerekend), waarvan de opnames enigszins overschaduwd werden door de ernstige ziekte van de dochter van gitarist/toetsenman Barry Burns (ze werd uiteindelijk dankzij een beenmergtransplantatie gered). Behalve de titel – een Schotse verwijzing naar de hel – refereert niks eraan, want de songtitels zijn onveranderd nietszeggend (Fanzine Made Of Flesh, Pale Vegan Hip Pain, If You Find This World Bad You Should See Some Of The Others) en de muziek…
Tja, die verkent geen nieuwe horizonten. En da’s maar beter. Want zo zit je bij de even wonderschone als omineuze opener God Gets You Back (‘Daft Punk being hunted by My Bloody Valentine’, vinden ze zelf) tenminste meteen op het puntje van je stoel en word je via Hi Chaos en What Kind Of Mix Is This? weer lekker willoos meegetrokken in de, eh, hel die een barbaars potje gallery play van de vier Glaswegians nu eenmaal is. Meestal. Want móói kunnen ze ook (Pale Vegan Hip Pain, Fact Boy). Of groovy (Hammer Room). Of gewoon lekker kamerbreed rockend inclusief gitaarsolo (Lion Rumpus). Geen nieuws, dus goed nieuws? Zelf vinden ze alvast van wel. ‘This may be Mogwai’s thirtieth anniversary, but you will not hear that in this record.’