Na negen albums wilden de heren van Architects wel eens wat anders. En dus is the classic symptoms of a broken spirit – album nummertje tien – een plaat vol elektronische uitstapjes en een industrialvibe. Neem single tear gas, alle ingrediënten (classic breakdown, catchy refrein, zware gitaarriffs) van de oude Architects zitten erin, maar alles is overgoten met een soort Rammstein-sausje.
En elektronische elementen die het geheel dan weer een beetje kitsch maken. Ach, de Britten komen ermee weg. Zelfs when we were young (met een tekst net zo cliché als de titel doet vermoeden) is in al z’n eenvoud een goed liedje. Architects wil niet stilstaan maar muzikaal nieuwe wegen inslaan, zonder de oude fans van zich te vervreemden. Het enige is: de nummers lijken wel wat op elkaar. spit the bone, burn down my house en living is killing us staan na elkaar op de plaat en volgen het zelfde stramien: van zacht naar hard naar zacht naar hard. Dat het helemaal tot laatste nummer be very afraid duurt voordat alle remmen er echt af gaan is onbevredigend. Zanger Sam Carter is echt op z’n best en herkenbaarst als ie brult, maar op deze plaat wil ie vooral veel zingen. En toch: the classic symptoms of a broken spirit is als album geslaagd en maakt benieuwd welke nieuwe wegen de metalcoregiganten nog gaan bewandelen.
