‘Eentje voor jou, gok ik’, aldus de begeleidende tekst van onze recensiecoördinator bij het luisterlinkje naar Peter Perretts nieuwe album. Blijkbaar is de Britse new waver niet de enige wiens uiterlijk onevenredig werd gemangeld door de tijd, want ik was negen toen het debuutalbum van The Only Ones (nummer 65 in OOR’s postpunklijst) uitkwam en twaalf toen ze stopten. Bedankt!

Ik negeer Perretts eerdere werk om The Cleansing onbevangen te consumeren. Immers, hoe vaak heb je als recensent de kans een gerenommeerde artiest-op-leeftijd te beluisteren alsof het de debuutplaat betreft van een jonge hond? Opener I Wanna Go With Dignity maakt meteen duidelijk dat het een oude hond betreft, het gedesillusioneerde type dat zachtjes jankend terugkijkt met zelfverwijt. Zo beschrijft All That Time onomwonden hoe de ex-junkie zijn verblijf op aarde goeddeels heeft verkloot: just another waisted life. Door het gemijmer – met soms pijnlijk voorspelbare rijmschema’s en gebracht met Perretts mooi doorleefde maar weinig afwisselende stemgeluid – voelt zijn derde soloalbum niet alleen lang, het ís lang. Van de twintig tracks had een deel (Secret Taliban Wife voorop) niet gehoeven. Is The Cleansing dus mislukt? Geenszins. Mede door de – uiteraard zwaar op gitaren leunende – inbreng van Johnny Marr (The Smiths), Bobby Gillespie (Primal Scream) en Carlos O’Connell (Fontaines D.C.) is het gros van de songs alsnog verrassend sterk.