Bizar hoe hard het gaat met Tramhaus, onze nationale postpunktrots uit Rotterdam. Is het echt nog maar twee jaar geleden dat ik ze voor het eerst zag, met zo’n tien andere toeschouwers, in Den Bosch, in het allerkleinste zaaltje, op het allerkleinste podium en met slechts vijf liedjes? Ja dus. Drie maanden terug zag ik ze weer, op Best Kept Secret, waar ze schijnbaar achteloos de grootste tent plat speelden.
In hun korte bestaan heeft het vijftal zo’n beetje alle festivals plús het hele clubcircuit bestormd en daarnaast meerdere verrukkelijke singles uitgebracht, waaronder festivalfavorieten Don’t Sweat en Make It Happen. Misschien voelt het wachten op hun debuutalbum daarom als een eeuwigheid. De eerste single van The First Exit, Beech, stemde meteen hoopvol, met zijn onderkoelde vocalen waarvan je van meet af aan de tijdelijkheid bevroedt.
Ook de tweede single, Once Again, heeft dat sluimerende, dat ingehoudene, om de sluizen vervolgens alsnog vol open te zetten. Nu blijkt dat de overige tracks dezelfde dreigende live-explosiviteit bevatten, net als die geraffineerde push-pull-opbouw waarbij ze treiterig spelen met stilte-voor-de-storm. En waarbij de stem van Lukas Jansen in een nanoseconde omslaat van Jekyll naar Hyde. Maar wie met volle aandacht naar The First Exit luistert, ontrafelt het ware geheim van Tramhaus. Het cruciale ingrediënt dat zich bijna zou laten ondersneeuwen door die retestrakke drumpartijen, die intrigerende vocale switches en die vele tempowisselingen.
Wat Tramhaus boven anderen doet opstijgen is de wonderlijke symbiose tussen de twee gitaren. Allebei volstrekt uniek, maar met een gedeelde hartslag, steeds naar elkaar kijkend, steeds in afwachting van en steeds anticiperend op die ander. En ze laten zich daarbij geen moment beperken door een klassieke slag- en leadgitaarverdeling. Wars van dergelijke conventies nemen ze keer op keer een volslagen onverwachte afslag. Soms volgen ze elkaar daarbij slaafs (The Big Blowout), soms lijkt het op een erotische paringsdans (Ffleur Hari) en soms voelt het alsof ze van grote afstand naar elkaar roepen, smekend om een antwoord. The First Exit verplettert, track na track, zoals alleen Tramhaus kan verpletteren. They made it happen.
