Het album begint met de titelsong. Bij de eerste regels wordt je echter direct het verleden in gekatapulteerd. Even denk je, dankzij dat nasale stemgeluid en die staccato manier van zingen, te maken te hebben met Bob Dylan anno 1976. De verwarring is van korte duur. Dit is toch echt het derde album van Nathaniel Rateliff en zijn band The Night Sweats.
Met die blazersrijke begeleiders is de singer-songwriter vaak stukken uitbundiger dan solo. Toch lijkt hij hier nog met wat naweeën opgescheept te zitten waarmee hij net voor de lockdown – tijdens het proces richting zijn laatste soloalbum And It’s Still Alright – te maken kreeg. Zijn vriend en producer Richard Swift overleed en zijn vrouw ging er ook nog eens vandoor. Op afsluiter Love Don’t na mist The Future de momenten van euforie om hele stadions mee op zijn kop te zetten. Daar wordt dit album eerlijk gezegd niet slechter van, want wat een geweldige songwriter blijft die Rateliff. Zeker als hij soulvol uitpakt alsof hij een mannelijke reïncarnatie van Nina Simone is, zoals in het prachtige Love Me Till I’m Gone. Het album werd geproduceerd door Bradley Cook (Bon Iver, The War On Drugs) en hetzelfde team waarmee dat laatste soloalbum na de dood van Swift werd afgemaakt. Daarin slaagden ze voorbeeldig, mede omdat de scheiding tussen Rateliff solo en Rateliff als soulguy-met-band verder vervaagt.
