Als kritisch recensent voel ik mij steeds vaker eenzaam. Het lijkt namelijk de bedoeling dat je bij iedere halfgeslaagde commerciële popplaat moet doen alsof je met iets geniaals en baanbrekends te maken hebt. Zelfs publicaties die voorheen weinig slecht konden doen in mijn ogen, zoals The Guardian, strooien met . . .