Tussen London Grammars studioalbums Californian Soil en The Greatest Love zat ruim drie jaar, een hiaat waarin ook de optredens van het Britse indiepoptrio goeddeels stillagen. Vocalist Hannah Reid had een fysieke breakdown door een spieraandoening. Toch gebeurden er in die gedwongen luwte ook mooie dingen. Zo kreeg Reid een zoon en verscheen er een collaboratiealbum, The Remixes.
Door samenwerking met vedettes uit de elektronische hoek – waaronder ‘onze eigen’ Joris Voorn – kregen zestien bestaande nummers een liefdevolle uppercut. De soms wat eendimensionale London Grammar-tracks, door OOR eerder zelfs bestempeld als ‘ronduit saai’, bleken zich wonderwel te lenen voor dergelijke powerinjecties. Dusdanig zelfs dat die draad nu lijkt te worden doorgetrokken naar het nieuwe album.
Zo werd de in april losgelaten ijsbreker House vrijwel simultaan opgevolgd door House (Solomon Remix), met additionele vocalen en dreigende synths. En ook een volgende vooruitgesnelde single – het serene Into Gold – had Into Gold (Kitty Amor Remix) in het kielzog, met vette beats en een royale dosis elektronica. Let wel: dit alles dus voorafgaand aan de daadwerkelijke albumrelease.
Nog in het ongewisse of de overige tracks van The Greatest Love eenzelfde behandeling wacht, leg ik ze hierbij alvast onverbiddelijk langs de lat-der-saaiheid. Fakest Bitch – volgens de albumlink ‘explicit’ – heeft onmiskenbare Enya-vibes. Saai dus. You And I, LA en Ordinary Life zijn melancholisch, dromerig en sfeervol, maar beklijven niet. Tekstueel word ik ook niet direct weggeblazen: ‘Santa Fe, Santa Fe, can you love me anyway?’
Moet ik doorgaan? Misschien kunnen we voorzichtig concluderen dat er een immense doelgroep is voor hun standaard werk – ze vullen begin november moeiteloos de Ziggo Dome als onderdeel van hun The Greatest Love Arena (!) Tour – en dat er daarnaast een selecte groep is die de gepeperde makeovers prefereert. Dus tracks met of zonder bite. Kiest u vooral zelf.
