Zijn de grenzen van het gitaar-bas-drums-trio nou nog niet in zicht? Nou nee, zet de nieuwe Sumac maar op. In vier nummers, af te wikkelen in ruim vijf kwartier, laten Aaron Turner (ooit in postmetalpioniers Isis, daarnaast nog in Old Man Gloom) en zijn mannen je tere ziel alle hoeken van het universum zien.
Er zit drone in, veel drone, maar net zo goed oefeningen in vrije impro, pure metal (die brullende zang!), energieke riffs, naar extase hunkerende freejazz zelfs. Sumac lijkt wel ontketend, ver uitstijgend boven de materie en de eventuele beperkingen van dat formaat.
En dat is niet los te zien van de geest van Keiji Haino, de Japanse noisetroubadour die een paar albums met deze band maakte (met titels te lang om hier neer te tikken, want zo kennen we Haino ook). Diens Fushitsusha is eigenlijk het allesverschroeiende gitaartrio dat alle andere gitaartrio’s overbodig zou kunnen maken, behalve dan Haino’s andere gitaartrio’s.
En Sumac dus, dat deze lessen toch weer naar een mooi nieuw niveau tilt. En zeg nou zelf, waarom vier minuten over een nummer doen als het ook in 24 kan, kostbare minuten die je toch weer dichter bij de essentie van de menselijke ervaring brengen? Sumac kan dat. En verpletteren, dat ook.