Tot zover de kritische noot, want jemig, wat heeft The Hotelier weer een dijk van een album gemaakt. Holden heeft namelijk in de ‘echte’ nummers wel genoeg te vertellen. In het hypnotiserende Goodness Pt. 2 bijvoorbeeld, dat aansluit bij het opvallende artwork: ‘Withered down to our basic components we are naked, at rest, and alone’. Of in Soft Animal, waarin Holden zelfs de schoonheid ziet van een door jagers gedood jong hert. En zelfs een mislukte relatie (In This Light) is geen reden meer tot paniek. Het leven is niet altijd makkelijk, maar The Hotelier ziet naast het donker nu ook het licht. Dat klinkt misschien wat pathetisch, maar de manier waarop Holden het verwoordt is oprecht en bovendien is het muzikaal vooral opbeurend. Neem nummers als Piano Player en Two Deliverances, die dit derde album van de Amerikanen weghalen uit het verdomde emohoekje zonder het genre helemaal te verloochenen. Indierock voor oude emonerds, dat is misschien nog wel de beste omschrijving. Eigenlijk is het simpel: Goodness is prachtig, soms fragiel en altijd goudeerlijk. En The Hotelier is een band om te koesteren.