Als de mensen weer eens iets negatiefs zeggen over poppunk is mijn argument altijd: ‘Ja, maar The Wonder Years dan?’ Geen enkele punkband is zo herkenbaar als het zestal uit Pennsylvania. Komt vooral door de geweldige teksten van frontman Dan ‘Soupy’ Campbell, die ook op dit zevende album weer excelleert.
Toch had de band iets goed te maken, want voorganger Sister Cities (2018) was wel erg mellow. Opener Doors I Painted Shut is weer zo’n midtempo nummer waarvan er teveel op het vorige album stonden. Wyatt’s Song (Your Name) is gelukkig weer signature Wonder Years. Campbell laat met speels gemak zien nog altijd een groots schrijver te zijn. Hij komt terug op de tekst van (het geweldige) Passing Through A Screen Door van The Greatest Generation (2013), maakt een knikje naar The Beach Boys en bezingt zijn angsten als vader van een jonge zoon. Oldest Daughter is een soort vervolg op Madelyn (ook van The Greatest Generation) en Cardinals II op het nummer met dezelfde naam van No Closer To Heaven (2015). Genoeg te ontdekken voor de die-hard fan dus. Al zit de handrem er weer erg vaak op. In Summer Clothes werkt dat goed, op andere momenten (Laura & The Beehive) echt een stuk minder. Gelukkig is er een knaller als Low Tide, die veel goedmaakt. Als The Wonder Years zichzelf nou niet opleggen om ook per se die introverte kant uit te diepen, komt alles goed.
