Het is nu zo’n twintig jaar geleden dat Franz Ferdinand de coolste band van de Britse eilanden was. Eigenhandig veranderden Alex Kapranos en co de regels van de indierock met die baanbrekende formule ‘gitaarmuziek waar de meisjes op konden dansen’. Die meisjes zijn intussen de 40 gepasseerd en hun dochters luisteren naar Fontaines D.C. en Charli XCX. En Franz Ferdinand? Die verdwenen langzaam uit beeld. Weggespoeld door een volgende postpunkgolf, die ook z’n beste tijd alweer gehad heeft.
Niet dat de Glaswegians daarmee zitten. Die roepen al jaren in ieder interview dat ze zich beter voelen dan ooit, en ook het maakproces van hun zesde studioalbum The Human Fear was ‘one of their most life-affirming experiences ever’, volgens de bijgevoegde bio. Dit soort marketingkreten moeten natuurlijk altijd met een gezonde dosis argwaan benaderd worden, maar wie naar The Human Fear luistert, zou het bijna geloven.
In afsluiter The Birds verwoordt Kapranos het poëtisch: ‘What a release from judgement / Back into the flock.’ Bevrijd van de druk om relevant te blijven, nemen de Schotse paradijsvogels alle ruimte om zichzelf opnieuw uit te vinden. En weer opnieuw, en wéér. Dat levert een album vol ideeën op, waarop de band zowel z’n meest experimentele als meest poppy kant laat zien. Vaak tegelijk. We horen zwierige glamrock in Audacious, moddervette eighties-synthpop in The Doctor, discobeats in Everyday Dreamer en hier en daar wat hoekige stuiptrekkingen van de old school Franz-sound.
Die overvloed aan ideeën is meteen ook het grootste manco van deze ambitieuze plaat. Franz Ferdinand wil zes bands tegelijkertijd zijn, maar blijft daardoor te vaak aan de oppervlakte. Zo klinkt Black Eyelashes als een soort parodie op Oost-Europese volksmuziek (gevaarlijk terrein) en voelt de wegwerpplastieken EDM-knipoog Hooked aan als een flauwe grap. In deze zee van gimmicks komt Kapranos’ onmiskenbare songschrijftalent gelukkig nog geregeld bovendrijven. Zoals in Cats en Tell Me I Should Stay: met z’n bombastische westcoastvibe en onweerstaanbare refrein een van de leukste momenten van het album. Een album dat z’n naam overigens absoluut geen eer aan doet. Want noem het dapper, gefragmenteerd, over de top – The Human Fear is een heleboel, maar angstig klinkt het nergens. ‘Life-affirming’ trouwens ook niet.
