Leiderdorp, Nijeberkoop, Berlijn, Parijs, Amsterdam en nu weer Parijs. Thomas Azier is niet van het heel statische, zeg maar, en dat hoor je ook terug in zijn muziek – op een heel mooie manier. Zijn vijfde album toont wel de sporen van het corona-isolement, op dezelfde fraaie wijze mag ik wel zeggen.

Voorganger Love, Disorderly sloeg helaas dood op datzelfde isolement en die ervaring bracht Azier tot een intiemer geluid, waarin tegelijk de behoefte tot een collectieve, gedeelde ervaring doorklinkt, ook geïnspireerd op Krautrock-communeband Can. Met andere woorden: een heel organische samenwerking met zijn muzikanten: gitarist Obi Blanche, drummer Simon Segers en vooral saxofonist Maarten Hogenhuis, ook in deze kolommen een van de zichtbaarste jazzmuzikanten van het land (en nog Fries ook). Zijn notenslierten slingeren zich even sierlijk als repetitief door het doorgaans toch weer aardig elektronische geluidsbeeld – waarin organische klankkleuren heel mooi zijn geïntegreerd, dat wel. Op zorgvuldig gedoseerde momenten wil Azier nog wel eens vertrouwd theatraal uithalen, maar vaker kiest hij voor een ingehouden register, zorgvuldig en bijna per nummer verschillend ingekleurd. Erg lief is Blue Eyed Baby, voor zijn piepjonge zoon. Hogenhuis, die dat gevoel wel zal kennen, blaast er beeldschoon omheen. Prachtplaat van een muzikant die zich nog steeds interessant ontwikkelt.