De grens tussen kunst en kitsch is altijd dun bij Public Service Broadcasting. De op samples uit oud (vaak educatief of journalistiek) audio- en videomateriaal gebaseerde albums van de band zijn altijd interessant, maar het gaat hier wel om een paar nerds die alleen bekend staan onder absurde pseudoniemen en op het podium instrumenten bespelen als de bugel en de vibraslap, wat dat dan ook is.
Als Koot & Bie nog actief waren, hadden ze geen absurdere parodie op hipsterbands kunnen bedenken. De scheidslijn bewijst zichzelf weer als redelijk dun op The Last Flight, album nummer vijf. Het overkoepelend thema deze keer is de laatste vlucht van pilote Amelia Earhart. Iedereen met een beetje historische basiskennis zal er niet gek van opkijken dat we vol levenslust beginnen, met energieke gitaarliedjes als Towards The Dawn, maar dat er bij het kille slotnummer Howland weinig licht meer door de tunnel schijnt.
De sound van de band is filmischer dan ooit, openingsnummer I Was Always Dreaming klinkt als een Hans Zimmer-soundtrack, en bij het dramatische Monsoons zie je jezelf bijna in de cockpit zitten. Soms slaat de band echter een beetje door; zo heeft The Fun Of It een ietwat misplaatst Disney-musicalsfeertje. Maar Public Service Broadcasting belicht hier een boeiende pagina uit de geschiedenisboeken grotendeels op een waardige manier.