Als Brian Christinzio alias BC Camplight in Philadelphia was gebleven (waar hij ooit in een scene zat met latere muzikanten van The War On Drugs), dan was hij er al lang niet meer geweest. Doodsoorzaak: een mix van mentale problemen en alcohol- en drugsverslavingen. Zo stelt de Amerikaanse muzikant bij het verschijnen van The Last Rotation Of Earth, de vierde plaat die hij heeft gemaakt in Manchester, sinds 2012 zijn Engelse thuishaven.

BC Camplight, nog immer geplaagd door psychische malheur, had een plaat klaar toen zijn lief na een relatie van negen jaar opstapte. Bijna alle materiaal kon de prullenbak in. The Last Rotation Of Earth is geen mistroostig scheidingsalbum, maar een nogal lichtvoetige en geregeld theatrale aangelegenheid met een compositorische incoherentie. De te gedateerde, Simple Minds-achtige synthpop van Kicking Up A Fuss is te gelikt en het gekunstelde Going Out On A Low Note kent ondraaglijke John Miles-pathos. Beter zijn het aan The Smiths verwante I’m Ugly, het aan Joy Division herinnerende en zich somber voortslepende sluitstuk The Mourning en de baroque pop van The Movie, waarin Peter Hammill zijn opwachting lijkt te maken. Op een al met al behoorlijke plaat waarop nogal wat voorbijkomt, van stukjes kamermuziek tot progrock, schuwt BC Camplight humor niet. En dat is een goede zaak.