We zaten er klaar voor. Max Martin en Shellback weer achter de knoppen, een frisse veertig minuten speelduur – na het slepende The Tortured Poets Department een plaat met focus en wie weet een banger of twee.
Het begint nog goed ook: de eerste drie liedjes van The Life Of A Showgirl zijn waarlijk goede en aanstekelijke popsongs. The Fate Of Ophelia is Taylor op haar best: verhaalvertelling en persoonlijk verslag ineen, niet duidelijk waar het één begint en het ander eindigt. En oké, het refrein van Elizabeth Taylor klinkt opmerkelijk gedateerd, behangen met van die popdrops, maar Opalite is een triomfantelijke en opzwepende meezinger, vol met koortjes, handclaps en andere opsmuk. Het geluid is pop, maar meer volwassen – de sporen van Jack Antonoff en Aaron Dessner zijn meegenomen in plaats van uitgewist.
Maar dan struikelen Taylor en consorten over de stroomkabel en zakt het springkussen in elkaar. De tweede helft van de plaat is een vermoeid klinkend loopje langs oude ideeën, bekende thema’s en nieuwe liefde. Verloofde Travis Kelce beschikt – het zal u geruststellen – over een enorme penis, zo getuigt Swift zelf in het werkelijk weergaloos wanstaltige Wood. Ook wanstaltig: Actually Romantic, een kennelijk aan Charlie XCX gerichte disstrack die vooral kleinzerig en aanstellerig overkomt. Sowieso is ze goed in het zichzelf in de schijnwerpers zetten: Ruin The Friendship is op zich een mooie ode aan een overleden vriend, totdat Swift in de laatste zin met een ferme beweging de kist opzij trapt om zelf tussen de bloemen te gaan staan.
Het is een bizarre whiplash, de tweede helft. Van verlangen naar een gezegend Suburbia met kinderen die op Travis lijken tot ongeloofwaardige stoerdoenerij in Cancelled! – een mens zou bijna vergeten dat we al een tijdje geen memorabele melodie hebben gehoord.
Totdat we bij het afsluitende titelnummer aankomen, een groots en meeslepend duet met Sabrina Carpenter dat zo arena’s en stadions wereldwijd kan worden binnengereden. De plaat lijkt gevangen in een vacuüm, in een soort nachtmerrie-achtige Taylor-versie van het Marvel-universum, waar de hele tijd van alles gebeurt en ook weer niets, want uiteindelijk keert de status quo weer terug; de risico’s die echte verandering met zich meebrengt, zijn te groot. Het is te hopen dat ze ergens een weg vooruit kan vinden, maar vooralsnog is dit de derde zoektocht door het popmoeras op rij.
