Op hun tweede album laten de Nieuw-Zeelandse Ringlets nadrukkelijk horen wat ze allemaal kunnen. En dat is nogal wat. The Lord Is My German Shepherd (Time for Walkies) etaleert een verregaande beheersing van het instrumentarium, een vlieger die eveneens opgaat voor de vocalen van Leith Towers.

Het artrock-album slingert op bijna bipolaire wijze tussen brute uitbarstingen en ingetogen passages en loopt daarbij meermaals gierend van de rails. Toch wringt de stem van Towers: de plaat is teveel een staalkaart van zijn kunnen. Ondanks het onmiskenbare talent botst zijn toneelmatige zangstijl geregeld met de muziek die vergelijkbaar gretig dezelfde hoeken van het stemmingslabiele spectrum claimt.

In plaats van elkaar te versterken is het dringen geblazen op het podium. Zo eindigt Half An Idiot in een bijkans door de duivel bezeten apotheose, waarbij de idiot krijsend tegen het hekwerk beukt, opzij geduwd door evenzo bestiale gitaarerupties. Het resultaat is een showcase-album dat door een overdaad aan bravoure zijn doel voorbij schiet. De oplossing ligt in de plaat zelf besloten en staart ons aan in de track Sucking On A Surly Pout: bassiste Arabella Poulsen heeft een perfecte (shoegaze)stem die ruimte laat voor andermans capriolen en alles bovendien schijnbaar achteloos aaneen smeedt tot een geheel dat wél raakt.