Coronatijd. De één ging wandelen, de ander nam met beperkte middelen een soloplaat op. Tim Knol deed het allebei. Zo werden leden van zijn Wandelclub op een verloren gewaand stukje heide getrakteerd op een akoestische versie van een ingetogen liedje van Blaze Foley, David en Ola Reed, Lucinda Williams of gewoon van hemzelf.
Liedjes die hij ook al tijdens de theatertournee Lost And Found vóór de pandemie speelde, of tussen de lockdowns door voor een paar mensen op anderhalve meter in zaaltjes die normaliter een veel grotere capaciteit hadden. In zo’n theater of op de hei legde Knol dan uit waarom Souvenir van John Prine zo tijdloos was. Hij wil mensen bekend maken met muziek die hem na aan het hart ligt. Wat Leo Blokhuis doet, maar dan anders.
Met een viersporenrecorder nam hij die stortvloed aan liedjes die hem inspireerden – of een daar perfect bijpassend eigen liedje – thuis op. Eerst voor vier cassettes en een cd-reeks, nu selecteerde hij er vijftien om in vinyl te persen. Die klinken puur, kaal, geïnspireerd en gepassioneerd. Er zit veel emotie in zijn soms licht verkouden, aangedane stemgeluid. Dit is een plaat met louter die stem en zijn gitaar of, in het geval van Journey Through The Past van Neil Young, een piano. Meestal omdat hij die liedjes gewoon zelf terecht heel mooi vindt, een enkele keer – zoals bij Not Dark Yet van Bob Dylan – op verzoek van die andere bezeten muziekliefhebber uit Hoorn, zijn vader Ton.
