Son Mieux is al jaren een lievelingetje van de Nederlandse radiostations. Volledig terecht: de Haagse band rond Camiel Meiresonne grossiert in songs die erom smeken een hit te worden. Op hun tweede album The Mustard Seed staan er een paar waarvoor je je al na één luisterbeurt gewonnen moet geven.
In Drive weerklinkt de zwoele dansbaarheid van de laatste Balthazar-worpen, 1992 en Dancing At The Doors Of Heaven pakken je zonder omwegen in met springerig pianoloopjes, schandalig catchy refreinen en melodieus trompetgeschal. In Can’t Get Enough gaat Son Mieux op de Arcade Fire-toer: openen met stemmige strijkers en een akoestische gitaar, uitpakken met elektronica, uitbundige blazers en gewichtige (samen)zang. Son Mieux knipoogt wel vaker opzichtig naar Arcade Fire: het gejaagde gedrein waarmee Heavy Water besluit, komt rechtstreeks uit het playbook van Win Butler en in de titelsong zingt Meiresonne voor de duidelijkheid ook nog even dat ‘Everything is here, and it’s now’. Aan vernuft en vakkundigheid ontbreekt het allerminst, maar de échte emotie ontbreekt; Trying, een pianoballad uit het boekje, is te vlak en gewoontjes om diepe gevoelens los te maken. Met The Mustard Seed levert Son Mieux een knappe maar ook wat tandeloze popplaat af.