Als we nu eens zouden ophouden met steeds weer ieder nieuw album langs de meetlat met klassiekers uit de eerste vijf jaar Pixies leggen, wat schiet er dan over van dit vijfde album na hun reünie, die inmiddels al twee keer zo lang duurt als de eerste periode? Bij het horen van openingszin ‘Sometimes I feel like a chicken, picking my way through the trees’ (Chicken) zouden we dan waarschijnlijk denken: wie verzint dit? Of bij dat relaas van Jane, de enige overlevende in The Night The Zombies Came? We zouden denken: die gek willen we spreken.
Want er duiken hier meer levende doden op, ook al is dit vooral géén soundtrack van een horrorfilm. Zanger/gitarist/componist Frank Black duikt hier winkelcentra, moerassen en restaurants in en flirt met druïden. Metaforen, diepgang of gewoon heerlijke flauwekul? Gewoon typisch Pixies, nog altijd veel meer dan een kwartet zombies dat op festivals een jukebox met oude hits mag afdraaien. God, wat heb ik deze zomer weer genoten, en niet alleen vanwege het jeugdsentiment. Eigenlijk is ook dit gewoon een knap, eclectisch, fijn en gek popplaatje, met opnieuw een knap gevonden vervanger voor Kim Deal op bas en tweede stem: Emma Richardson (ex-Band Of Skulls). Prima stem, groovy spel. Perfect op z’n plaats op dit dynamische album, dat met Oyster Beds een heerlijke punkrockknaller kent en waar You’re So Impatient lekker op de heupen werkt. En Richardson mag in de ballad Mercy Me en de fraai ingetogen opener Primrose zowaar een hoofdrol voor zich opeisen. Lekker bandje. Zouden ze meer fraais gemaakt hebben? Iets voor nieuwe fans om uit te zoeken!
Word nu lid van OOR en ontvang de nieuwe Pixies op vinyl als welkomstgeschenk! Kijk hier voor het aanbod.
