The Hold Steady begrijpt wat Bruce Springsteen niet langer lijkt te vatten: het specifieke is krachtiger dan het algemene en de weerhaken van een detail blijven langer in het brein hangen dan een gepolijste boodschap. Bar Rock, zo noemen ze het zelf ook nog, soms. Grootse gitaren en genoeg momenten om een ‘wooh’ of ‘waah’ mee te schreeuwen – ook op het negende album in twintig jaar.

Maar ook hier zijn het de kleine verhalen van ondergesneeuwde mensen die de boventoon voeren. In Sideways Skull hoor je de rock & roll-ambities breken over de knie van de Grote Voorbeelden. In Understudies gaat iemand ten onder aan een nietsontziende cirkel van optreden, applaus en verslaving. En als de hoofdpersoon uit Sixers uiteindelijk alleen achterblijft achter de televisie die eindeloos herhalingen van honkbalwedstrijden uitzendt, voelen we écht met haar mee. De lijn tussen de soloplaten van zanger Craig Finn en het werk van de band wordt steeds dunner – de gitaren nemen regelmatig een stapje terug en hier en daar wordt de boel zelfs ondersteund door een strijkje. Hoewel het perspectief nog steeds hetzelfde is – het portret van de eenling terwijl hij door het ijs zakt – is de aspect ratio wat veranderd: er zat nooit eerder zo veel lucht in de liedjes. Ageing gracefully, noemen we dat.