Wachten loont. In 2018 al won de band The Calicos de prestigieuze Humo’s Rock Rally. Alternatieve country uit Antwerpen. Sommigen vonden dat destijds een veilige en weinig originele keuze, omdat de band van zanger/gitarist Quinten Vermaelen weliswaar erg sterk speelde, maar ook bijzonder goed geluisterd had naar The War On Drugs: hartzeer verpakt in liedjes met drie gitaren, een degelijke ritmesectie en wat klanktapijten uit toetsen.

Maar toch, wachten loont. Want nu is er dat debuut dat áf klinkt en vol staat met mooie trage liedjes waarin nog maar eens te horen is hoe mooi Vermaelen kan zingen. In de gevoelige sector vooral, in liedjes die het midden houden tussen die van Mooneye, Bony King Of Nowhere, Wilco en, nog altijd, The War On Drugs in. In niets lijkt dit zestal uit te zijn op kortetermijnsucces, gemakkelijk scoren of een originaliteitsprijs. Inderdaad, de landing is zacht, maar de sound is puur en voelt goed. Dit is simpelweg de muziek die de bandleden oprecht mooi vinden en graag spelen, en waar ze graag hun ziel en zaligheid in leggen zonder extra op gaspedalen te trappen of op zoek te zijn naar zoiets als hits. Wat dan weer niet wil zeggen dat je liedjes als How Was I To Know? (dik zeven minuten lang) en Nova (met wel iets van een versnelling) niet op repeat zou mogen zetten.