Eerder dit jaar schreef ik bij het vorige album van bar italia, Tracey Denim, over plakkerige cake en de smaak van beslag. Als er lezers waren die iets dachten als ‘nou bedankt, ik wacht wel even tot ie gaar is’, dan kunnen die ook het tweede album van dit jaar rustig overslaan.
Wat doet de coolste band van het moment na een cool debuut te hebben afgeleverd? Op naar de zelfgebouwde thuisstudio op Mallorca om in acht weken tijd een cool vervolg op te nemen. Geen koersomslag, het is vooral méér. Meer goeie liedjes, iets meer grom op de gitaar en iets meer branie.
En toch ook wat meer verfijning. Een liedje als Twist zou de band eerst wellicht bij wijze van einde de kop afbijten, maar krijgt nu de ruimte om in alle rust uit te rollen. Er zit iets heel puurs in het muzikantschap van bar italia. Het is de stijl van de inhoud, de coolheid vindt zijn oorsprong in de focus op het liedje. Worlds Greatest Emoter is een stukje gitaarpop zoals je ze niet vaak hoort.
Het onheilspellende Shoo tapt dan weer uit een heel ander vaatje, met z’n sinistere en haast Cave-achtige basloopje en ijle zang. Dat de inspiratie er soms wel erg dik bovenop ligt, ach, dat is alleen maar leuk als je alle referenties zo tot in de puntjes beheerst én er ondertussen ook iets in weet te rammelen dat we over enkele jaren als ‘typisch bar italia’ zullen typeren. Twee uitstekende popplaten in een jaar – ga er maar aan staan.