Onveranderd is ook de echo van Queen die in zang en muziek nagalmt, het duidelijkst te horen in het knappe Brian May-gitaartje van electropopliedje Madness. Het mag er dan soms wat dik bovenop liggen (kan dat eigenlijk bij Muse?), de band verloochent zichzelf nergens. Muse blijft de hele plaat als Muse klinken, met de bekende valkuilen vandien. Zo krijgen we genoeg jaloersmakende virtuositeit over ons uitgestort, maar klinkt het in alle perfectie soms ook koud en kil. In de meeste gevallen geen onoverkomelijk probleem, zeker niet gezien de thematiek van The 2nd Law, maar een persoonlijker liedje als Follow Me (over het destijds nog niet geboren kindje van Bellamy) blijft daardoor ook onnodig afstandelijk. Opvallend is de bijdrage van bassist Chris Wolstenholme, die twee nummers aandraagt (waarvan het licht-psychedelische Save Me het best uitpakt) en daarop de leadzang pakt. Dat doet ie verdienstelijk, maar het voelt toch vooral als een aardige geste van baas Bellamy. Die is alleen nog heel even te horen in het bijna negen minuten durende, in twee delen geknipte sluitstuk The 2nd Law: Unsustainable en The 2nd Law: Isolated System. Onheilszwangere koren, dreigende strijkers, gillende gitaareffecten en dubstepgekte in deel één, een hypnotiserend pianostuk dat af en toe aanzwelt in deel twee – Muse in een notendop. Benieuwd wat ze over drie jaar van die quantum fysica-plaat gaan maken. RAYMOND ROTTEVEEL