Het moest wel verkeerd aflopen en dat deed het dan ook. Begin vorig jaar kwamen na een ruzie van ruim twintig jaar de nog levende originele leden van The Beach Boys weer bij elkaar. Tot ieders verrassing leverde het een prima comebackplaat op en indrukwekkende optredens, waarbij eindelijk ook . . .

Maar er is ook ruimte voor bijzondere keuzes, zoals het door Dennis Wilson geschreven Forever, het door Jardine en Carl Wilson geschreven All This Is That en Bruce Johnstons wonderschone Disney Girls. Ook liedjes als The Little Girl I Once Knew, When I Grow Up To Be A Man, Marcella, California Saga, Sail On Sailor en de verrassend goed tussen het oude repertoire overeind blijvende nieuwe songs Isn’t It Time en That’s Why God Made The Radio tillen het geheel ver uit boven de gemiddelde greatest hits-show. Hoewel de Beach Boys van het eerste uur ondersteund worden door een uitstekende band met vele koorstemmen en er hoorbaar partijen zijn opgeknapt, is te horen dat ze als vocalisten aan de rand van hun uiterste houdbaarheidsdatum zitten. Mike Love mag dan de grootste mond hebben, op het podium heeft hij de minste stem. Brian Wilson heeft duidelijk wat meer routine in het omzeilen van lastige hoogten. Daartegenover staat dat Al Jardine en Bruce Johnston nog behoorlijk fris en fruitig klinken. De grote held op het podium is echter Jeff Foskett, de bandleider van Brians tourband, die ook hier alle falsetstemmen voor zijn rekening neemt. Wie een goede samenvatting zoekt van hun oeuvre kan beter een compilatie als 50 Big Ones kopen, maar voor iedereen die erbij was of er graag bij had willen zijn, is The 50th Anniversary Tour een mooi souvenir. JAN VAN DER PLAS