Kort en goed: wie, qua eigentijdse postpunk, na de debuutalbums van Interpol en Editors wel zo’n beetje klaar was met die gasten, Savages uiteindelijk teveel om De Liefde vindt draaien, Iceage vooral verdenkt van een overdosis attitude, maar nog altijd warme onderbuikscheuten krijgt bij namen als The Fall en Magazine – enfin, die mensen dus kunnen zonder omwegen door naar deze derde van Protomartyr. Als ze die niet allang omarmd hadden natuurlijk, want nogmaals: we zijn er wat laat mee. De zanger van dit uit Detroit afkomstige kwartet heet Joe Casey en kan eigenlijk niet zingen, maar doet dat toch. Zo goed en verbeten als ie maar kan. En ja, dat gaat ‘m eenvoudig af, want het hoeft niet over A Ton Of Love of Salvation te gaan. Wel over pijn, teleurstelling, geweld, wraakgevoelens, doodsangst, schimmige kroegen waar slechte dope wordt verhandeld en ja, ook gewoon over zijn arme moedertje, die opduikt in Why Does It Shake’ en Ellen. Muzikaal klopt intussen alles. De songs drammen en schuren, de ritmes staan permanent op standje ‘bonkig’ en onder de grauwe wolken hangt spanning en ongemak. Luister het onheilspellende Uncle Mother’s en u snapt. Wie de feestelijke decembermaand vreest, heeft er nieuwe vrienden bij.