ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Zo was er vorig jaar The Mood Elevator, een leuk samenwerkingsproject met zanger en jeugdvriend Chris Plumm. En hoogstwaarschijnlijk ligt dit jaar nog het resultaat van het project met niemand minder dan Jack White in de schappen. Maar nu is er The Alternative To Love, Bensons derde soloplaat. Net als op Lapalco staat ook dit album in het teken van scherpe observaties.
Benson heeft zijn ogen niet in zijn binnenzak. Zijn handelsmerk is het uitvergroten van klein leed op het gebied van liefde, scheiding, eenzaamheid en in het algemeen het menselijk handelen. Deze onderwerpen worden ter sprake gebracht in doorgaans opgewekt klinkende liedjes. Die vaak subtiel doen denken aan The Beach Boys (The Pledge) of The Beatles (Gold Into Straws, What I’m Looking For). Je zou haast denken dat Benson de perfecte mix is tussen John Lennon, Brian Wilson en Paul McCartney. Maar voordat ik tegen zere schenen schop, zeg ik daar snel bij dat het wel de versie uit de eenentwintigste eeuw is. Want Benson is allesbehalve een van de eindeloze herhalingsoefeningen van de twee eerdergenoemde bands. Hij doet het geheel op zijn eigen, unieke manier en die pakt verdomd goed uit. ANNEMARIE VAN LOOIJ