Zo ook op The Best Day, zijn vierde soloalbum, waarop hij zich laat begeleiden door SY-drummer Steve Shelley, bassiste Debbie Googe (My Bloody Valentine) en gitarist James Sedwards. De baldadige neigingen tot noise en hardcore van Chelsea Light Moving zijn hier weer ver weg; The Best Day klinkt eerder beheerst en gestroomlijnd, waarbij de toon meteen wordt gezet door de twee lange openingsstukken Speak To The Wild (acht minuten) en Forevermore (elf minuten). Songs die drijven op een eenvoudige melodie en waarbinnen goedbeschouwd weinig gebeurt, maar wat ze meeslepend maakt is wat ook de beste krautrock meeslepend maakt: het dwingende en repetitieve. Maar net als je daar lekker in hangt, volgt er een akoestisch liedje (Tape), een hopelijk onbedoelde Pavement-pastiche (het titelnummer) en, ja toch weer, een naar vintage Sonic Youth geurend brokje dwarsigheid (Detonation) dat klinkt alsof het gezongen had moeten worden door Kim Gordon. Waarna The Best Day nog een stief kwartiertje doorploegt zonder noemenswaardige hoogte- of dieptepunten. Zou ‘t dan tóch tijd zijn om – zoals ik al opperde toen SY-collega Lee Ranaldo vorig jaar met een erg langdradige soloplaat kwam – het moederschip weer eens voorzichtig te water te laten?