De eens donkere Faith No More-achtige sound is sinds Liberation Transmission (2006) ingeruild voor een lichter geluid. Geen screams meer, maar een grootser, ja zelfs blijer geluid. Gelukkig is The Betrayed geen knieval voor de commercie. Integendeel. Een enkele misser daargelaten heeft het vierde album van de profeten het namelijk in zich een klassieker te worden. Cheesy op de goede manier, zoals in het bombastische Where We Belong, maar ook ongekend fel in nummers als Dstryr And Dstryr en Next Stop Atro City. In zulke songs is frontman Ian Watkins op zijn best. Tot slot moeten we deze oudgedienden nog even streng toespreken, want die verschrikkelijke, tenenkrommende, lelijke, totaal overbodige ballad op het eind kan echt niet. Zo laat The Betrayed een bittere nasmaak achter en dat is jammer, want het drankje zelf is zo zoet als honing.