Waarom zou je uit een van de meest succesvolle punkrockbands aller tijden stappen om vervolgens met je nieuwe band precies hetzelfde te gaan doen? Vraag het Jim Lindberg. Hij verliet Pennywise om met The Black Pacific een plaat te maken die klinkt als een kliekjesverzameling van de band waar hij . . .

Toegegeven, dit debuut klinkt wat compromislozer dan het werk van Pennywise, maar zoveel verschil is er nou ook weer niet. Dat maakt The Black Pacific natuurlijk niet tot een slechte plaat. Laat het maar aan Lindberg over om catchy westcoast-punkrock te maken. Bovendien is het album opvallend afwisselend. Zo durft te band ongegeneerd poppy te zijn (in Living With Ghosts) om vervolgens extra fel uit de hoek te komen (Ruinator). Slechts één keer gaat het mis: het pathetische Put Down Your Weapons is een draak van een nummer. Het is Lindberg vergeven. The Black Pacific klinkt rauw, ongepolijst en heeft die heerlijke grommende gitaar die we de laatste jaren in (pop)punk zo misten. En dat het dan wat op dat vorige bandje van hem lijkt, ach, dat zal je altijd houden. We zijn allang blij dat onze Jim niet ook op de akoestische toer is gegaan, zoals al die andere punkrockvaders de laatste jaren doen. TIM VEERWATER