Niet dat het regelmatig voorkomt, maar soms word je wel eens geconfronteerd met een band die je gewoon niet goed wil vinden. Waar je je voor schaamt . . .

Zo wil ik niks met My Chemical Romance te maken hebben. Whêgh. Prefab gedweep met emo, dat is het. Alles – imago, songs, clips – lijkt zo perfect uitgekiend dat er van spontaniteit maar weinig kan overblijven. Ja, lullig dat je dan The Black Parade binnenkrijgt. Lullig omdat MCR wéér een fantastische plaat heeft afgeleverd. Het hele album ademt een bigger than life-attitude uit. Queen – u leest het goed – is als voornaamste inspiratiebron aangetrokken. Denk maar eens aan iets anders dan Brian May bij het titelnummer. Lukt niet hè? Dit zijn dus dertien rockopera’s. Filmisch, maar door het lichtvoetige, macabere karakter niet geschikt voor een historisch epos. Meer voor de oude Walt Disney die A Nightmare Before Christmas al in de jaren dertig wil maken. Of zoiets. Rockt het dan nog? Wees gerust, de poppunk van het vorige album is er nog steeds. Het is alleen veel orkestraler en uitbundiger opgenomen. Een knieval voor de commercie, dat is The Black Parade absoluut. Ik wil dit uiterst verslavende plaatje dan ook niet leuk vinden, maar dat doe ik toch. Lekker puh. PHILIPPUS ZANDSTRA