Nu niet meteen die cd uit het plastic scheuren en achterstevoren proberen te draaien. Heeft geen zin. En bovendien: de wereld is al verwarrend genoeg . . .

Neem de tijd, maak je hoofd leeg en laat je gewoon even meevoeren door de betoverende melodieën en mellow beats van de Schotse duivelskunstenaars. Beleef die trip, vergeet de tijd en hallucineer. Zie de hemelpoort in Peacock Tail, val in de onpeilbare diepte van Sherbet Head – een muzikale fractal? – en schrik niet als tijdens Dayvan Cowboy een bombastische drumbreak de song openbreekt en Boards Of Canada ineens een breeduit waaierende psychedelische rockband lijkt. In Constants Are Changing houden ze het geluid en de compositie juist heel klein en intiem, hun specialiteit. Opvallend zijn de vele gitaarloops. Ze zijn subtiel ingepast tussen abstracte beats, weirde computergeluidjes en ouderwets galmende synths, die bij toch altijd al een folky sfeer bezaten. Dit is muziek vol weemoed. Stil verdriet. En op het einde ook schreeuwende pijn. Tears From The Compound Eye en Farewell Fire zouden het goed doen bij een uitvaart. De kale tonen van Slow This Bird Down onderstrepen de terugkeer naar het oude, geheel elektronische geluid van Twoism (1995). De paradox wil dat die terugkeer gepaard gaat met een opmars van de gitaar. Boards Of Canada laat zich niet makkelijk verklaren. Feit is dat dit hun derde meesterwerk op rij is. Ik was al betoverd, nu jij nog. KOEN POOLMAN