Urgentie. Mooi woord. En een dooddoener in recensies. Neem nou dit tweede album van The Casting Out. Nathan Gray was in een vorig leven politiek geëngageerd zanger van emocorehelden Boysetsfire. Zijn – inmiddels niet meer zo – nieuwe band is niet zo van de sociale betrokkenheid . . .

Liever hangt Gray tegenwoordig de laveloze zanger uit, die compleet van de wereld ondersteboven op het podium hangt, zoals vorig jaar op het Vlaamse Rock Herk. Vonden we helemaal niet erg, want de nummers van debuut Go Crazy! Throw Fireworks! waren voor het grootste gedeelte niet te versmaden poppunkdeuntjes en al die capriolen gingen niet ten koste van zijn unieke stem. Met die stem zit het op deze tweede plaat – deze keer met drie uitroeptekens – ook wel goed. Maar daar is alles dan ook wel mee gezegd. Jezus, wat een saaie bedoening is het tegenwoordig bij The Casting Out. Alsof je naar de demo van de band die in het buurthuis speelt aan het luisteren bent. Kleurloze power chords, rauwe passages die net niet rauw genoeg worden en refreinen die nooit echt van de grond komen. Het is allemaal zo gewoontjes, een plaat waarvan er al honderd van gemaakt zijn. Een gebrek aan urgentie, zou ik bijna zeggen. TIM VEERWATER