Tortoise was een jaar of twintig immers een van de aanstichters van de postrockrage: pas dat rockinstrumentarium nou eens op een andere manier toe, ga te rade bij dub, krautrock, minimal en, vooral, skip die aandachttrekkende zanger. Tortoise beheerste dat kunstje beter dan menigeen, zodat deze terugkeer aan het platenfront na een kleine zeven jaar uiterst welkom is. Alles lijkt in sierlijk evenwicht bij dit collectief uit Chicago. Als bij een kaleidoscoop ligt de focus haast per nummer weer anders: op de ritmesectie, op gestemd slagwerk, op de toetsen, op het uiterst fijnzinnige snarenwerk van vooral gitarist Jeff Parker. De toespelingen op minimal music (de variant van Steve Reich in Shake Hands With Danger, die van Terry Riley in het zeer prachtige Gesceap) vallen heel mooi uit, maar ook elders worden er uiterst sierlijke noten gekraakt. Tortoise is misschien de rock voorbij, maar niet de muziek.