Zo blijft de lang niet overal opgetrommelde ritmetandem op de achtergrond, wat ook geldt voor de her en der ingezette strijkerssectie, terwijl er verder vooral omzichtig bespeelde gitaren en piano opklinken in deze dertien liedjes in amper veertig minuten. Los van een verrassende countryshuffle halverwege zit er eigenlijk weinig vaart in dit elfde Eels-album, wat wel goed past bij dit volgens eigen zeggen intieme verslag van een persoonlijke strijd. Waar Everett medio jaren nul met de dubbelaar Blinking Lights And Other Revelations een tussenbalans van zijn leven opmaakte en een half decennium later met End Times zijn op de klippen gelopen huwelijk verwerkte, graaft hij zich als vijftigplusser nu andermaal autobio met een serie herinneringen en overpeinzingen. Gentlemen’s Choice, een miniatuurtje dat Randy Newman hem werkelijk niet zou kunnen verbeteren, is een genadeloze bezinning op een finaal mislukt leven, maar desondanks ziet de notoire neuroot in afsluiter Where I’m Going de zonnebloemen tot in de hemel groeien. Het einde lijkt dus vooralsnog niet in zicht. GEERT HENDERICKX