Om van Story Of The Year te houden, moet je tegen de tegelwijsheden van zanger Dan Marsala kunnen. ‘We’re running from midnight, dying to ignite / To find the ghost of you and I.’ Als je het zo leest is het bijna lachwekkend. En toch zitten de drie eerdere werkjes . . .

Echt, veel posthardcorebands proberen het met een schreeuwtje hier, breakdown daar en verder wat halfslachtige riffs. Het leverde de nodige gekunstelde albums op. Bij SOTY klopt het, altijd. Het eerste gedeelte van The Constant kent een moordend tempo, knalt werkelijk je oren in en heeft met To The Burial – dat het midden houdt tot het beste werk van Boysetsfire en Rise Against – een nieuw rock anthem. Voor Won Trew Ate geldt eigenlijk hetzelfde. Wanneer het tempo echter omlaag gaat, zoals in The Dream Is Over, gaan de simplistische teksten op je zenuwen werken. En gaf uw recensent de band voor de ballad Terrified op het vorige album The Black Swan nog twee duimpjes omhoog, het verschrikkelijke Holding On To You laat weer eens zien waarom punkrockbands dat métier meestal beter kunnen mijden. Die vieze smaak wordt overigens weggespoeld door de ziedende afsluiter Eye For An Eye. Lekker!